solmaz rezaei

به قلم سولماز رضایی

شهر خالی ، سفره خالی …
هر از گاهی تیتر خبری با موضوع نشست زمین در نقطه ای از تهران هم مردم را می هراساند و هم مدیران را دست پاچه می کند. و این خبر جدای از روزانه یک میلیمتر نشست زمبن در تهران است که در مجموع سالانه ۳۶ سانتی متر نشست، این شهر را رکورد دار نشست زمین در جهان کرده است ، روزی کارشناسان ضعف در مدیریت ساخت مترو را مقصر اعلام می کنند و دیگر روز شهرداری عامل اصلی را لوله های فرسوده و زنگ زده آب شهری معرفی می کند .
اخیرا هم که در نشست شهران مقصر لوله های گاز شناخته شدند اما جدای از این رفع و رجوع های تبلیغاتی سازمانها و ارگانهای مرتبط با این موضوع، که صرفا جهت خالی کردن شانه هایشان از بار مسئولیت می باشد حقیقتی تلخ در این نشست ها نهفته است .
هر چند که وقوع این حقیقت سالهاست که کام متخصصان را تلخ نموده است اما همچنان، هیچ فکر اساسی برای بهبود وضعیت آن صورت نگرفته خاک تهران بیمار است و بیماری مهلک آن تشنگی است.
خشکسالی های اخیر و برداشت های نامتعارف از چاههای غیر مجاز باعث خالی شدن زمین و در نتیجه آن فرو نشست های پی در پی علی الخصوص در دشت ها و شهرهایی که در محدوده های دشتی واقع شده اند شده است
بی توجهی به نگهداشت آبهای زیرزمینی ، سفره های آبی را خالی کرده و حاصل خالی شدن نشست هایی است که روی می دهد.
وقتی این نشست ها در شهری شلوغ و پر ازدحام چون تهران صورت می گیرد میزان خسارتی که از لحاظ انسان ، مادی و یا حتی معنوی ،که به دلیل ایجاد هراس در ذهن شهروندان رقم می زند قابل توجه خواهد بود. وسعت این نشست ها در صورت عدم عزم ملی و جدی برای حل اساسی و ریشه ای آن تنها به ایجاد یک گودال در خیابان محدود نمی شود. جا دارد که مسئولین به تاثیر این نشست ها در سامانه های حمل و نقل ریلی تهران و اطراف آن شریانهای اصلی شهری و خطوط تاسیساتی و زیر بنایی نیز بیندیشند.
اگر دست اتفاق و خوش اقبالی از حادثه شهران، فاجعه ای برای شهر رقم نزد دلیلی بر فراموشی آن نمی شود. موضوع ایمنی و امنیت شهری و شهروندان موضوعی نیست که بشود به راحتی از آن عبور کرد و به تبع آن نشت هایی که هر روز در حال وقوع است به جای پاس کاری های خبری بین ارگانها و نهاد های مرتبط، نیازمند حضور جدی و عزم گروهی برای ارائه راه کار است . راهکاری عملیاتی، منطقی و البته سریع