عاشقانه

آمدی دلم برایت لک زده بود آن قدر که خود هم نمی دانستم آن قدر که خود هم نمی دانستی و چمدانت را باز کردی... نازنین چقدر درد برایم سوغات آورده ای!... و روزی که می روی به اندازه ی آتشی که درونم افروخته ای به سنگینی لحظه های آوار شده به بی شمار حرف های لکنت گرفته و بی زبان به حجم دردی که در رگ هایم جریان دارد عشق رهسپارت خواهم کرد شاید دوباره بیایی شاید دوباره دلت تنگِ این عشقِ دور افتاده شود شاید سوغاتی به جز درد برایم بیاوری

خواب دیدم نمی دانم چه زمان بود دیر بود یا زود ،اما دردها تمام شده بود خواب دیدم تنهایی کسی را ،صدایی پایی شکست خواب دیدم خانه را چشم‌هایش روشن کرد و‌نفس هایش گرم صورتش را ندیدم اما سایه آن که آمده بود چقدر شبیه تو بود و خانه شبیه خانه من... ? سازهای آبی ✍️ سولماز رضایی