برگزیده ها
به قلم سولماز رضایی
باغ ها و عمارت های قدیمی تنها میراث های به جا مانده از دیروز نیستند . آنها برگ های زرین هویتی یک شهر ، منطقه و کشور به حساب می آیند.
اگر شهر، منطقه و کشور را به انگشتری تشبیه کنیم بی تردید این خانه های خاک گرفته و فراموش شده نگین های بی بدیل این انگشتری هستند.
در شرق ایران و مرکز استان خراسان جنوبی خانه ای قرارگرفته که امروز به آن عمارت معصومیه می گویند. خانه ای آرام و مستحکم در دل باغی سبز و زنده . دیدن این خانه و نقش زیبای تصویر آن در استخر مقابلش تو را رهنمون می کند به شکوه و اصالت مساکن ایرانی که بهره جسته اند از نور و درخت و آینه و پنجره.
عمارت معصومیه که یادگار خندان خزیمان در ان دیار است این روزها رنگ دیگری به خود گرفته، رنگ حیات دوباره رنگ حضور مردم . ودیر نیست که باز هم فضای این عمارت پر شود از صدای خنده کودکان و پای عابرانی که می آیند تا در این عمارت نفسی تازه کنند و هویت کهنه خود را به نظاره بنشینند .
مرمت و باز تولید دوباره فضای از یاد رفته این خانه را باید به شهروندان بیرجندی و رستوران فرهنگ ایرانی تبریک بگوییم.
